Crematies aan de Ganges

Onze laatste stop in India was Varanasi en daarmee hadden we het heftigste tot het laatst bewaard. Varanasi is India zoals je verwacht: erg druk en vies maar prachtig en indrukwekkend tegelijkertijd. We bleven een paar dagen in deze stad van leven en dood en vierden hier oud en nieuw.

Dood

Door Varanasi stroomt de zeer heilige (en enorm vervuilde) rivier de Ganges, de personificatie van de godin Ganga. Hindoes geloven dat als je aan de Ganges gecremeerd wordt en je as in het water beland, je ziel eeuwige rust krijgt. In Varanasi worden daarom van heinde en verre lichamen aangevoerd, die aan de oevers worden verbrand.

Op de voorwaarde dat je niet in tranen uitbarst (dat besmet de overleden ziel), mag je dit gewoon (van een afstandje) komen bekijken. De crematies zijn niet treurig, worden efficiënt uitgevoerd en tussen de vuren lopen koeien om de overgebleven bloemenkransen op te eten. Elke dag vinden er honderden crematies plaats. Hier is de dood een normaal onderdeel van het leven. Dit vinden we een mooie manier om over de dood na te denken, vooral als je het vergelijkt met de beklemmende manier waarop in Nederland vaak met de dood wordt omgegaan. 

Aangezien we al wisten wat we zouden aantreffen en ons hierop hadden ingesteld, vonden we de crematies niet heel eng of schokkend om te zien. Toch maakte het beeld en de geur van de verbrandende lichamen een grote indruk. De straathonden die als aasgieren op de dovende vuren afkwamen en terugkwamen met restjes van een (nog niet helemaal verbrand) lichaam waren naar om te zien. Als hondenvoer eindigen lijkt niet een heel heilig einde, maar dat wordt blijkbaar voor lief genomen.. J bleef vooral het beeld bij van de voeten van de overledenen. Aangezien deze vaak uit het vuur staken,  zagen ze er vaak nog gaaf uit terwijl de rest van het lichaam al tot as was vergaan.

Leven

Varanasi is meer dan de crematies; er is van alles gaande langs de oevers van de Ganges. We wandelden langs het water en door het centrum en ontdekten zo het leven in de stad. Er werd ons vaak wiet aangeboden, de beste manier om in contact te komen met Shiva.

We vonden de Indiërs die zichzelf wasten in de rivier erg opmerkelijk. Ondanks waarschuwingen van de Indiase overheid om het water vooral te mijden (want: hygiëne), baden Hindoes zich in grote getalen in de Ganges. Een bad in de rivier zou de ziel reinigen, we snappen dat je daarvoor de kans op enge ziektes voor lief neemt 😉

Het centrum van Varanasi bestaat uit smalle straten waar het zonlicht niet doordringt en waar koeien en mensen om ruimte dringen. Het is vies: je moet constant alert zijn om niet in een koeienvlaai uit te glijden.

 

We zaten in een heel sociaal hostel en vierden oud en nieuw op het dakterras. De eerste minuten van 2019 waren onvergetelijk door het spectaculaire uitzicht op de stad, het vuurwerk en uitbundige dansende Indiërs die ons omringden.