Kleurrijke trip
Terwijl we deze blog schrijven (één jaar na dato) realiseren we ons opnieuw hoe feilbaar en gebrekkig het (of: ons?) geheugen is. Goede voornemens kan je ook midden in de zomer maken: voortaan houden we onze blog beter bij! Gelukkig hebben we de foto’s nog en wat (schrale) aantekeningen. In de zomer in 2022 zagen we in één week alle kleuren van de regenboog!
Blauw (Kroatië, Zadar)
We planden deze vakantie met een duidelijk einddoel: het festival ‘Colours of Ostrava’ in Tsjechië. De goedkoopste vlucht ging daarentegen naar Kroatië, dus daar startten we. In Zadar liepen we, opzoek naar onze Airb&b, zwetend in de brandende zon tussen een enorme menigte roodverbrande, luidruchtige, brakke toeristen met iets te strakke fluorescerende kleren aan. We voelden ons er niet echt thuis, ontvluchtten de mensenmassa en maakte een mooie wandeling langs de kust.
We hadden het snel gezien, stapten in de auto bij een vriendelijke man en liftten naar Graz.
Bruin (Graz, Oostenrijk)
Opgelucht ontsnapt van de kroatische toeristenmassa kwamen we in het heerlijk koele Graz aan. Een verademing!
Zeg je Oostenrijk, zeg je Sachertorte! Bij café Sacher in Wenen staat altijd een enorme rij (en het is voor niemand leuk als J in een rij moet staan), maar hier konden we zo binnenlopen voor een ‘famous original Sachertorte’. Deze pure chocoladetaart met heerlijk laagje abrikozenjam was een onverwachte verrassing en de combinatie met de wijn erbij deed ons spinnen van vreugde (..?).
Roze (wit + rood) (Brno, Tsjechië)
Vanuit Graz namen we een fijne trein naar Brno (goed Scrabblewoord!). Daar leerden we over de souplesses van de Tsjechische wijnen. De Tsjechische wijn komt waarschijnlijk niet door de Franse keuring heen (lees: la vie en rose) en waren wisselend van kwaliteit. De olijven (kan je M’s hart mee veroveren) maakten een boel goed.
Alle kleuren (Tsjechië, Ostrava)
Een foto van de locatie van het festival ‘Colours of Ostrava’, was genoeg om er heen te willen. Meer dan dat het festival plaatsvond op een gigantisch verlaten industrieterrein wisten we er niet van. Onze verbazing was groot toen we aankwamen en een Nederlands nummer hoorden: ‘win win situatie’ van de Bazzookas, wat we (tot onze grote spijt) nog dagenlang in ons hoofd hebben gehad.
We genoten van de muziek, de sfeer en het lekkere eten (Indiaas! ❤) en drinken (cider!). Het hoogtepunt qua muziek en act was de Malinese zangeres Fatoumata Diawara. Ze zorgde ervoor dat zelfs de meest stijve houterige Tsjechen de longen uit hun lijf dansten.
Het industrieterrein had veel te bieden. Het bleek niet alleen een mooie entourage, maar we konden er ook in klimmen (uiteraard verantwoord mét helmpjes) en erover leren. Ostrava was een paar decennia geleden nog ‘het stalen hart’ van Tsjechië. De Vítkovice-ijzerfabriek op het festivalterrein was goed voor de portemonnee van de communisten, maar minder voor de bewoners van de stad. We vermoedden dat Ostrava zich nu profileert als een kleurrijk cultureel centrum om de bijnaam ‘zwart Ostrava’, naar de dikke laag viezigheid die de stad bedekte, definitief uit het collectieve geheugen te verbannen. De industrie bestond uit zo’n 6 hoogovens, waarvan de laatste erg kort heeft gedraaid door de val van het communisme. Op onze vraag aan een van de gidsen of dat niet zonde was van de investeringen: ‘no, it was all communist money anyway’. OK.
Aangezien we geen zin hadden om een tent mee te slepen, waren we in Brno op het lumineuze idee gekomen een hangmat te kopen en daarin te slapen. In theorie heel leuk. J sliep uiteindelijk (na een angstig uur vol twijfels of de zelfbedachte knoop het zou houden) prima, M deed geen oog dicht (door de kou, ondanks het uit het hostel geleende laken).
Wit (Olomouc, Tsjechië)
Moe en voldaan reisden we eind van de dag per trein naar Olomouc. Het leek ons vooral een ‘praktisch-op-de-route-terug-plaats’, maar bleek ontzettend mooi. Met live muziek (salsa-avond!) werden we in het hostel opgewacht waar we sliepen in een soort bunker.
Vanaf Olomouc liftten we vrij soepel terug richting huis. De eerste (lange) lift was met een man in een vrachtwagen die heel erg stonk, maar drie uur had geslapen die nacht en hééél (aldus J) langzaam reed. M vond het allemaal wel prima want hij was wel lief en had lekkere nectarines. M zat bovendien aan de raamkant en niet naast de man, want daar zat J. Tot grote hilariteit van M probeerde de man via Google Translate steeds verhaaltjes te vertellen aan J, met zijn zweetplekken in haar gezicht. J had er na een tijdje wel genoeg van en was blij het overleefd te hebben en de auto uit te kunnen.
Onze tweede lift bestond uit twee Nederlandse mannen die ondanks dat ze een beetje homofoob waren een prima praatgezelschap vormden. Zij brachten ons naar Dortmund. Een niet erg inspirerende stad, maar we aten er wel een lekker ijsje en blikten terug op de kleurrijke vakantie.