Zeeland [3/12]

Het is alweer een tijdje geleden, maar onze trouwe lezers weten dat we ons hebben voorgenomen de twaalf provincies te bezoeken. Na Flevoland besloten we een andere provincie te verkennen die de strijd met het water aan is gegaan te bezoeken. Om de Deltawerken te bewonderen en met het vooruitzicht van lekkere visjes, op naar Zeeland!

Van preek tot polderzicht

De eerste dag kropen we vol verwachting achter het stuur om Zeeland te ontdekken. We reden door de uitgestrekte polders en zilte graslanden. Heel veel zagen we daar niet van door de mist (Zeeland leek plotseling erg op ons avontuur in Friesland). Na twee (..) dagen klaarde de mist een beetje op. We voelden ons direct thuis; de kleigrond deed ons denken aan Groningen, net als het verre kijken in het niets.

Omdat M een unieke spaarzame fase doorleeft (wie had dat ooit verwacht, J iig nooit), zetten we, op zoek naar een verblijfplaats, het Booking.com filter op ‘goedkoopste eerst’. Zo kwamen we in Westkapelle terecht. Na heel wat kerken te zijn gepasseerd kwam ineens de twijfel op ‘is het niet heel erg biblebelt hier?’. Dat bleek te zo te zijn, het dorp heeft nog geen 3000 inwoners, maar wel vier (!) actieve kerken. Uitslapen op zondagochtend zat er niet in, de kerkklokluiders waren vastbesloten om zelfs de meest uitgetelde dorpelingen op tijd te wekken voor de kerkdienst (zingende imams in moskee’s zijn er niets bij). We waren dus ruim op tijd wakker om de optocht van kerkgangers met hoedjes en in rokken (toegegeven, wel veel boven de knie, ook Zeeland gaat met de tijd mee) gade te slaan.

Hengelen naar de haringvangst

De eigenaars van onze verblijfplaats hadden zich erg uitgesloofd met foeilelijke zee- en vissnuisterijen, zoals een spiegel gemaakt van een reddingsboei, schelpen (overal) en diverse visschilderijen. Dat smaakte naar meer, en we besloten zelf wat Zeeuwse vis te proberen.

Vissen is een belangrijk onderdeel van de Zeeuwse identiteit. We zochten wat vissers op.

Water aan de lippen

Op naar het Waternoodsmuseum. J had een museumkaart, en ook al zei M heel eerlijk dat ze echt al een tijdje geen student meer is, de vriendelijke Zeeuw achter de kassa besloot haar toch tegen gereduceerd tarief binnen te laten. Zo lukt dat sparen wel! Omdat J al een keer in het museum was geweest, mocht M niet meer dan twee minuten stilstaan bij alle interessante verhalen.

Een korte samenvatting van de ramp: door zware storm en extreem hoge waterstanden braken de dijken door, kwamen er 1863 mensen om het leven en moest half Zeeland hun huis verlaten. Het museum stond bomvol met getuigenissen van overlevenden. Verhalen over angst, hoop, opbouw en rouw.

Bijzonder is dat we recent een oud familielid uit Almelo spraken en hij ons vertelde dat hij tijdens deze periode mensen in huis had uit Zeeland, om tijdelijk opvang te verlenen. Zo komt de geschiedenis toch een stuk dichterbij!