Ups and downs

Helaas gaat het reizigersleven niet altijd over rozen, onze laatste week in Myanmar werden we namelijk beiden ziek. M was de eerste die ziek werd en heeft van het prachtige bergdorpje Hsipaw niet veel meer dan onze hotelkamer gezien.. Het plafond had 72 tegeltjes, voor de geïnteresseerden.

Vanuit Hsipaw kan je hele mooi bergwandelingen maken. We waren van plan om een meerdaagse trekking te gaan doen, maar al snel werd duidelijk dat dat hem niet ging worden. In plaats daarvan heeft J in een ééndaagse trek gelukkig nog wel wat van de omgeving kunnen genieten.

De  gids bij de trek was echt geweldig! Hij sprak enorm goed Engels, kwam uit de omgeving (we lunchten bij zijn moeder thuis) en vertelde aan een stuk door anekdotes en interessante feitjes. Hij vertelde over de massale uitloop van jongeren naar Thailand en China, om daar als goedkope arbeidskracht meer te verdienen dan in Myanmar (zo’n €15 per dag ipv €4).

Toen we hem vroegen naar de conflicten tussen de verschillende etnische stammen in de omgeving, zei hij tussen neus en lippen door dat hij zelf wel eens op een mijn was gaan staan. Daar was hij niet echt van onder de indruk, de mijnen waren namelijk bedoeld om af te schrikken en niet om te verwonden. Het vervelendste vond hij dat hij de mijn moest vergoeden..

We verlieten Hsipaw per trein. De treinen in Myanmar zijn uniek: ze gaan namelijk niet alleen naar voren, maar ook naar links en naar rechts… Hoe de trein op het spoor bleef, is ons een raadsel. We hadden in de trein een heerlijke dag, onze coupé was lekker rustig, de uitzichten spectaculair:

Eenmaal in Mandalay aangekomen voelde J zich ook wat minder lekker (aangestoken door M??). Omdat we niet helemaal fit waren maar nog wel íéts wilden doen gingen we naar een bioscoop. De film was leuk, maar het ging er wel erg Aziatisch aan toe: halverwege de film viel het beeld uit, niemand in de zaal die er vreemd van op keek..

Na twee dagen uitzieken voelden we ons gelukkig allebei weer redelijk fit en spraken af we met een meisje van Couchsurfing in de hoop dat zij ons nog wat van Mandalay kon laten zien. Met haar splinternieuwe luxe auto kwam ze ons van ons hostel halen. Dat zagen we niet aankomen!

Ze was ontzettend vriendelijk, haar Engels was perfect (ze had in Amerika gestudeerd) en ze had veel te vertellen. We hadden een hele leuke dag samen. Een doorsnee Myanmees was ze echter zeer zeker niet. Haar voorouders waren Chinees en ze ging voornamelijk om met de Chinese Birmezen, een groep die het relatief erg goed heeft in Myanmar. Soms kwam ze een beetje verwend/lui over..

We lunchten samen en reden vervolgens naar de rivier toe waarna we met een, speciaal voor ons gearrangeerde privéboot, het water overstaken. Daar waren twee toeristische trekpleisters: de twee na grootste bel van heel Azië en een extreem witte tempel die bijna leek te stralen.

Onze laatste week in Myanmar was niet de beste, maar al met hebben we een fantastisch tijd gehad in het land. Tijd om het relaxte Myanmar achter ons te laten en door te gaan naar China!