Monniken & Pelgrims

“Are joe also ier foer zeh dalélàma?” vroeg een Frans meisje ons om 06.30 ’s ochtends toen we aankwamen in ons hostel in Bodhgaya. We hadden er een ijskoude en slapeloze reis in de nachtbus op zitten, dus slaapdronken keken we haar en vervolgens elkaar vragend aan. De dalai lama?

De dalai lama bleek enkele ’teachings’ in Bodhgaya te houden. In Bodhgaya heeft Boeddha verlichting bereikt, het spreekt vanzelf dat de stad daardoor (zelfs zonder bezoek van de dalai lama) een van de belangrijkste pelgrimsoorden voor boeddhisten is. Nu waren uit het hele land (en het buitenland) nog extra monniken, boeddhisten en andere reizigers toegestroomd om de spirituele leider te horen spreken. Wat een geluk! Vol verwachting schreven wij ons in voor een teaching in de hoop iets van de wijze woorden van de dalai lama op te steken.

De volgende ochtend namen we plaats op de grond tussen duizenden monniken (erg spectaculair!). Helaas zat de dalai lama vrij ver van ons vandaan en sprak hij in het Tibetaans.. Na een uur luisteren waren we er eigenlijk wel zat van; zo lang kan een toespraak toch niet duren? Zijn wij de enige met verkrampte benen? Toen de thee voor het publiek werd geserveerd grepen we onze kans en konden we er ongegeneerd tussenuit glippen. 🙂

De rest van Bodhgaya viel niet tegen! We genoten van alle tempels en kloosters, die stuk voor stuk ontzettend levendig waren. De meeste zitten vol met monniken die in hun prachtige roodoranje gewaden urenlang achter elkaar mediteren en zingen. Het was heel bijzonder en mooi om te zien.

Van monniken naar pelgrims

Dichtbij deze belangrijke stad voor boeddhisten, ligt ook de een van de meest heilige plekken van het Jaïnisme: de heuvels van Parasnath. Op zoek naar nog meer verlichting besloten we daar een pelgrimstocht van 27 kilometer te lopen.

Om 03:00 ’s nachts sloten we ons aan bij de stoet van (duizenden) pelgrims. Volledige gezinnen met ouders, kleine kinderen en opa’s en oma’s klommen de berg op (vaak met pijn en moeite). De diehard jaïnisten liepen de pelgrimstocht zonder drinken, eten én zonder schoenen (koud!). We vonden het erg bijzonder om deel uit te maken van deze optocht.

In het pikkedonker liepen we tussen de mensenmassa naar boven. Af en toe pauzeerden we bij een gezellig theestalletje waar we ons aan de heerlijk warme thee verwarmden. Eenmaal op de top brak het ochtendlicht door en genoten we van de meest prachtige verstrekkende uitzichten.

Trots op onze sportieve prestatie waren we om 10:30 terug in het dorpje. Tegen het einde van de tocht sprak een jaïnist ons aan. Hij kon moeilijk geloven dat we de verre wandeling zo rap hadden afgerond. “barefoot?” Nee, niet barefoot. Hij keek teleurgesteld.