Hola Mohalla

Hola Mohalla

29 maart 2024 5 Door zussenopreis

Het is half 1 ’s nachts als onze bus 30 km voor onze eindbestemming stopt. We moeten (als enige) uitstappen omdat de bus van de politie niet verder mag rijden vanwege verkeersdrukte. Daar staan we dan, op een donker en desolaat verkeerskruispunt… J kijkt geïrriteerd terwijl ze de slaap uit haar ogen wrijft, met haar slaapmasker nog in haar hand. M komt op haar sokken op de zandweg aanwandelen, zet grote ogen op en kijkt alsof ze bijna moet huilen. Dat heeft direct effect! Dezelfde politie (‘inspector Pankaj’) die de weg sloot, biedt ons spontaan een lift aan naar ons hotel (‘our duty ma’am’)! 🙂

Drukte bij Hola Mohalla

Een half uur later begrijpen we wel dat de bus niet verder mocht rijden. Het wegennetwerk van Anandpur Sahib zat rotsvast met trekkers met aanhangwagens. Hele dorpen (honderdduizenden Sikh!) trokken daarmee uit de wijde omgeving naar de stad voor het meerdaagse Sikh-festival Hola Mohalla. ‘Holi with extra flavour’, vertelde inspector Pankaj (goede detectivetitel) ons: ‘the Sikh army gather from all over the world’.

Hola Mohalla was enorm indrukwekkend. We dwaalden de hele dag door de stad, die was omgetoverd in een soort grote braderie met rijk versierde tempels en gemeenschappelijke keukens (langars) op elke straathoek.

Linksonder: lekker Kulfi ijsje! 🙂
Rechts: drukte voor een tempel. Wij gingen uiteraard niet in die rij staan.

Het was druk dus. Af en toe zelfs héél druk. Zo druk, dat we na een tijdje stil stonden in de mensenmassa, zonder één millimeter vooruit te komen en handen en ellebogen op ongewenste plekken (ABBBB: arm, been, borst, bil, buik) voelden. Toen J zich hardop afvroeg hoeveel mensen er aan verdrukking doodgaan in India, vluchtten we naar een Sikh logeerkamp. Daar werden we door twee lieve zussen ( :D) met open armen ontvangen die ons vertroetelden met warme kruidenmelk en koekjes (M: ‘Mmmm melk en koekjes!’). Dat was erg gezellig!

Linksonder: zussen x2 ! Linksboven: drukte. Rechts: het straatbeeld werd gekleurd door Sikh-mannen met paarse en oranje gewaden, lange baarden en tulband.

De lieve zussen waren absoluut geen uitzondering in vriendelijkheid. De Sikh waren ontzettend vriendelijk en behulpzaam, al konden we nauwelijks een stap zetten zonder aangeklampt te worden (fotoverzoeken en kletspraatjes).

Een kleurrijk schijngevecht

Het hoogtepunt van het festival voor de Sikh krijgers is het demonstreren van hun strijdvaardigheden en gevechtskills in het stadium. Daar moesten we natuurlijk naartoe! Onderweg naar het stadion werden we al aardig ingekleurd.

Rechts: Coole gang! Zoek Jo

In het stadion kwamen de Sikhs bij elkaar in mooiste gewaad en met lievelingsattribuut (traditionele speer of modernere AK-47). De echt dappere strijders kwamen ter paard, kameel, of zelfs olifant de gigantische mensenmassa in galloperen. We vroegen of we ook even het stadion in mochten en vermaakten ons urenlang met de krijgers (en zij met ons):

Mooie mannen.
De mannen vonden het erg leuk ons te kleuren. We veranderden om de tien minuten van kleur. Ook de paarden (linksboven) ontsprongen de dans niet.

Toen het stadion volliep en de gevechten wat serieuzer werden, verlieten we de gevechtsarena en vluchtten naar de publiekstribune. Galloperende paarden en knetterstonende krijgers, ons niet gezien. Dat er twee ambulances klaarstonden, leek geen overbodige luxe.

Krijgers!
Het strijdtoneel. Zoek de kamelen en de olifanten

Voor ons gelukkig geen ambulances! We verlieten de arena heelhuids, de schade bleef beperkt tot de kleuren die, ondanks flink boenen, drie dagen na dato nog steeds onze buiken en borsten sieren.